Gümrükçü istedi, avanta haydi!
Nerde ise beni don gömlek koydu.
Yollarda trafik polisi soydu,
Zor attım kendimi yöreme dedi.
Ne ise bunları kenara bırak.
Zenginin sofrası baklava, börek,
Fakirin evinde tamtakır terek,
Karnında bir lokma arama dedi.
Parası olanın işi yolunda,
Vitrin vitrin gezer karı kolunda,
Köylünün mahslü şişmiş elinde,
Kâr kalmış çektiği cereme dedi.
İşçinin evinde bir dirhem et yok,
Bebeği ağlıyor, anada süt yok,
İşinde güven yok, yuvada tat yok,
Düşünmekten düşmüş vereme dedi.
Onbini bulmuyor asgari gelir,
Beşbin kira verse geri ne kalır?
Kınamamak lazım acından ölür,
Memur mecbur kalmış harama dedi.
Dedim daha varmı? Dedi ki bitmez.
Piyasa bir alem, gün günü tutmaz.
Bir günde bir eve on ekmek yetmez,
Ekmek inmiş üçyüz gırama dedi.
Her sabah onbinle çarşıya çıktım,
Akşama beş kuruş kalmamış baktım,
Aldığım bir şey yok, nerde bıraktım.
Ne oldu bilemedim parama dedi.
Resmi dairelik bir işin çıksa,
Boyun kıravatsız, ayak çarıksa,
Hele de askerden ahbabın yoksa,
Kimse bakmaz derde, merama dedi.
Dedim ki; anarşi..! Dedi; eh bitmiş..!
Velâkin sefalet yerini tutmuş.
Sırtımdaki hançer, karnıma batmış.
Böyle mi bakılır çareme dedi.
Köşeleri meyhaneler bürümüş,
Küfür çiçek açmış, iman çürümüş,
Şehirlerde fuhuş almış yürümüş,
Bunlar hep yokluktan türeme dedi.
Türkiye müslüman, birisi sorsa!
En baştaki adam orucu yerse(!)
Bu millet de onu ekranda görse;
Kim uyar dinime, töreme dedi.
Ah... Ulan ah dedi, şu felek yok mu!
Milliyetçi hapis, bu şimdi hak mı?
Dedim; hukuk varmış..! Dedi hukuk mu..!
Vatan hainleri hür ama dedi.
Dedim ki; anlatma kalmadı neşem.
Dedi; Arif gardaş nasıl konuşam?
Giden ağam dedik, gelene paşam,
Bizde de kabahat var ama dedi.
Frankfurt, 1 Eylül 1982
Nerde ise beni don gömlek koydu.
Yollarda trafik polisi soydu,
Zor attım kendimi yöreme dedi.
Ne ise bunları kenara bırak.
Zenginin sofrası baklava, börek,
Fakirin evinde tamtakır terek,
Karnında bir lokma arama dedi.
Parası olanın işi yolunda,
Vitrin vitrin gezer karı kolunda,
Köylünün mahslü şişmiş elinde,
Kâr kalmış çektiği cereme dedi.
İşçinin evinde bir dirhem et yok,
Bebeği ağlıyor, anada süt yok,
İşinde güven yok, yuvada tat yok,
Düşünmekten düşmüş vereme dedi.
Onbini bulmuyor asgari gelir,
Beşbin kira verse geri ne kalır?
Kınamamak lazım acından ölür,
Memur mecbur kalmış harama dedi.
Dedim daha varmı? Dedi ki bitmez.
Piyasa bir alem, gün günü tutmaz.
Bir günde bir eve on ekmek yetmez,
Ekmek inmiş üçyüz gırama dedi.
Her sabah onbinle çarşıya çıktım,
Akşama beş kuruş kalmamış baktım,
Aldığım bir şey yok, nerde bıraktım.
Ne oldu bilemedim parama dedi.
Resmi dairelik bir işin çıksa,
Boyun kıravatsız, ayak çarıksa,
Hele de askerden ahbabın yoksa,
Kimse bakmaz derde, merama dedi.
Dedim ki; anarşi..! Dedi; eh bitmiş..!
Velâkin sefalet yerini tutmuş.
Sırtımdaki hançer, karnıma batmış.
Böyle mi bakılır çareme dedi.
Köşeleri meyhaneler bürümüş,
Küfür çiçek açmış, iman çürümüş,
Şehirlerde fuhuş almış yürümüş,
Bunlar hep yokluktan türeme dedi.
Türkiye müslüman, birisi sorsa!
En baştaki adam orucu yerse(!)
Bu millet de onu ekranda görse;
Kim uyar dinime, töreme dedi.
Ah... Ulan ah dedi, şu felek yok mu!
Milliyetçi hapis, bu şimdi hak mı?
Dedim; hukuk varmış..! Dedi hukuk mu..!
Vatan hainleri hür ama dedi.
Dedim ki; anlatma kalmadı neşem.
Dedi; Arif gardaş nasıl konuşam?
Giden ağam dedik, gelene paşam,
Bizde de kabahat var ama dedi.
Frankfurt, 1 Eylül 1982
