Bırakın değerlerimizi, ilkelerimizi, erdemlerimizi, her şeyimizi unuttuk her şeyimizi…
Bir kubbeyi ayakta tutan direkler gibi, bizi biz yapan dört direğimiz vardı onları unuttuk!
Saygıyı unuttuk, sevgiyi unuttuk, güvenimizi zaten kaybettik, vefayı unuttuk vefayı…
Daha doğrusu unutturdular!
12 Eylülde topların tankların yapamadığını yaptılar bize…
Zindanların, zincirlerin, prangaların hatta idam sehpalarının yapamadıklarını yaptılar…
Bize bizi unutturdular, özümüzü unutturdular, sözümüzü unutturdular, davamızı unutturdular bize davamızı…
Peki kim bu kahpeler?
Peki kim yaptı bu işi?
Kim yapacak;
Başbuğ’umuzun Hakka yürüyüşünün ardından, bulanan suda balık avlayanlar yaptı bu işi…
Gönüllerini ülkücü harekete verenler değil, tam aksine hareketin düşmanı olan odakların emrine girenler yaptı bu işi…
Sağlığında bile Türkeş düşmanlığını ideoloji edinenler ve onun gidişini fırsat bilenler yaptı bu işi…
Onun kayıt ettiği yürekleri bir gecede silenler yaptı bu işi…
Biz de müsaitmişiz demek ki!
Hiç kusura bakmayın ama biraz da biz yaptık bu işi biz!..
Ülkücünün ve Ülkücü hareketin genleriyle oynadılar sesimiz çıkmadı,
Gelir gelmez açık açık;
“Ülkücüler, ükücü hareketin misyonu ve vizyonu değişmiştir, kendinizi buna alıştırın…” diye nutuk attılar, çıtımız çıkmadı çıtımız…
Ve dedikleri oldu!
Alıştık Alıştık!..
Ayağımızdaki çoraptan tutun, bıyığımıza varıncaya kadar karıştılar alıştık…
Bize “eli kanlı katil diyen” geçmişimize küfredenlerle barıştılar alıştık…
Sanki sokakta torbacılık yapıyormuşuz gibi, bizi soktan çekmekle övündüler alıştık…
Bizi toplayıp Rahşan hanımın donuna doldurdular alıştık, sonra tutup Recep Bey’in koynuna doldurdular yine alıştık!
Koyunlarla koyun yaptılar bizi,
oynanacak oyun yaptılar bizi!..
Kendi mezarımızı bize eştirdiler!
Eski kapımızda Bozkurt’tuk Bozkurt, yeni kapılarda köpekleştirdiler…
Onurumuzu, haysiyetimizi beş paralık ettiler!
Ona da alıştık…
İşte bak bu güne geldik!
Ortak Pazar’dan dem vuruluca, “onurlu ortaklığa evet” diyenler, şimdi kendi koltuklarını korumak için, onursuz ittifaklara bile evet demeye başladılar!
Buna da alıştık buna da…
Neye alışmadık ki?
Her şeye alıştık her şeye…
Alışkanlık anahtarı kayıp olmuş kelepçe gibidir,
yüreklerimize vurulan kelepçeye alıştık.
Boynumuza vurulan tasmaya alıştık,
tasma vurulunca da susmaya alıştık…
Haksızlık karşısında susa susa şeytanlaştık…
Şeytanlaşınca değerlerimizi hiçe sayıp bizi bu hale getirenler gibi kendi çıkarlarını öne çıkaran ülküsüz yaratıklar haline geldik!
Mefkuremizi, ülkümüzü, yolumuzu, izimizi, harsımızı kayıp ettik…
Azmimizi, hırsımızı kayıp ettik…
İşte onun içindir ki, bizimle yirmi yıldır oynayanlar, hala oynamaya devam ediyorlar…
Bizi yeni yeni kepazeliklerine, şerefsizliklerine ortak etmeye çalışıyorlar…
Ve biz de ortak oluyoruz, çünkü alıştık…
Kendi koltuklarını kurtarma gayretlerini, memleketi kurtarma gayreti gibi gösteriyorlar…
Kendi bekalarını, devletin bekası diye kandırıyorlar bizi…
Çünkü onlar kandırmaya, biz de kanmaya alıştık…
İnanın bir taraftan bunları yazıyor, bir taraftan da kendime;
Boşuna uğraşıyorsun Arif diyorum!
Diyorum zira biliyorum ki, yarın mahalli seçimlerde çokları yine alışkanlıklarına devam edecekler…
Tabi ki ülkücü duruşunu muhafaza edecek olan ülküdaşlarıma sözüm yok.
Ama hala titreyip kendine dönemeyenler, kurt sesine değil it sesine kulak verecekler…
Çünkü yukarıda dediğim gibi;
Mefkuremizi, ülkümüzü, yolumuzu, izimizi kayıp ettik…
Bu değerlerini kayıp edenler, kurt sesine rağbet etmezler…
İt sesine rağbet ederler it…
Eeee… Hal böyle olunca da,
yolunu izini kayıp edenlere, it sesinin bülbül sesinden daha tatlı gelmesi gayet normal.
Biliyorum içinizi acıtmış olabilir ifadelerim…
Ama durum bu!
Hayırlı Cumalar diliyorum sevgili ülküdaşlarım.
Titreyip bir an önce kendimize dönmemize vesile olacak cumalar…
Eğer titreyip kendimize dönemezsek,itlerin çıkarları için, kurtların helak olacağı günler çok uzakta değil!..
Selam ve muhabbetle…
06 Eylül 2018
Samsun
