Ömer Efe isimli kardeşimin gönderdiği elektronik posta vasıtasıyla aldım kara haberi…
İki kolum yanıma düştü sanki…
İmanımız gereği her an için böyle sonuçlara kendimizi hazır tutsak da demekki bir zayıf yanımız var…
Dondum kaldım…
Dondum kaldım çünkü benim Ali Gardaşım geçip gitmiş dünyadan.
O Ali ki gönül adamıydı gönül…
Gönüllerin Ali’siydi, o bir ülkü delisiydi…
Yüreği küt küt değil, vatan vatan diye atan bir vatan evladıydı o…
Esasında ben bu satırları belki de gereksiz yazıyorum…
Neden derseniz, Ömer Efe Kardeşim yazdığı mektupta hem Ali’yi, hem Ali’nin acısını öyle duygulu dile getirmişki en iyisi benim o mektubu sizinle paylaşmam en doğrusu olacak herhalde…
Gurbette olmam sebebiyle haberim olmadığını tahmin eden Ömer kardeşim konuya girerken demiş ki;
“….Merhabalar Ozanım..
Erzincan'dan selamlar.
Değerli seveniniz, dostunuz gönüldaşınız Ali KILIÇ vefat etmiştir. Haberiniz yoktur diye, özellikle haberdar etmek istedim…”
Ben bu haber üzerine Ömer’i aradım, hem bilgi alayım dedim hem de son zamanda çekilmiş bir resmini istedim…
Sağolsun gönderdi…
Ömer resmi gönderirken sadece resimle bırakmamış, kendine has üslupla hem Ali’yi, hem acısını, hem de olayı anlatmış…
Demiş ki;
—————————————————
“Yıl 1957.. Pertek'de Munzur Dağının gölgesinde doğmuştu…
Şavaklı Türkmen Aşiretindendi…
Bu Türkmen aşireti Erzincan-Elazığ-Tunceli üçgeninde var olma mücadelesi veren bir aşiret.
Her birinin mesleği hayvancılık yani 365 gün dağlarda ovalarda çile çekmek.
Babasının ismini Ali koymasından olsa gerek hep ayrı tutmuş oğlunu!
Bu çocuk okuyacak demiş…
Çobanlık yaparak oğlunu zor-şer okutmaya başlamış, Ali de babasının çilesini görünce daha bir azimle sarılmış okumaya…
O zamanlar bizim Türkmen Aşireti içinden üniversitede okuyan 2-3 kisiden biri olmuş Ali…
(Ülkücülüğünü yazmak siz varken bana düşmez Ozanım)
Hiç gülmedi dünyada, bütün gayreti Ülkesi ile çocukları Atsız, Oğuzhan, Nihal, Çağrı, Asena ve Eşi Hacer'di.
Atsız’ı mühendis yaptı, Oğuzhan ı siyaset bilimci, Nihal avukat oldu, Çağrı ile Asena da büyük kardeşlerinden daha ışıklı ve daha gür bir sedayla geliyorlar inşallah…
Tabi eşini de mutlu anne, mutlu bir kadın yaptı…
En son yeğeni Ömer'in (yani benim) oğlu olduğunda, bebeğin isminin de Göktuğ olduğunu duyunca umutlanmıştı!
(Ömerim, bu çocukta senin gibi önce vatan evladı olacak, dedi ve güldü…) İşte o benim gördüğüm son gülüşüydü…
Velhasıl 24 Kasım Cuma günü, cuma namazını eda etti, evine gitti…
İkindi ezanından sonra çobanlığına devam edecekti…
Yüksek tansiyon hastasıydı…
Belli ki vakit gelmişti! Koyunları otarmak için dışarı çıktı.
Ama sanki aniden yükseklerden onu seslemişlerdi!
Ali hiç kimseyi kırmazdı, babacandı, sevecendi, adam gibi adamdı, sese kulak vermiş olsa gerek ki kış günü o çatıya merdiven dayadı çıkmak için, tam çatıya kavuşmuşken tansiyonu yine yükseldi, şiddetli beyin kanaması geçirdi ve dengesini kaybederek koca çınar yere yıkıldı..
Hastahaneye kavuştuğunda nabzı durmuştu, kalbi durmuştu ama son bir gayretle kalbi çalıştırıldı lakin umut yoktu…
Yine de 24 saat yoğun bakımda kaldı ve o ilahi çağrıya uyarak 25 Kasım akşamı son nefesini verdi..
26 Kasım öğle namazından sonra cenazesi kaldırılarak Erzincan Terzibaba mezarlığına defnedildi…"
————————————————-
Evet Ömer kardeşin mektubu böyle…
Hülasa Ali KILIÇ yok artık…
Hastalığım boyunca sık sık beni arayıp durumumu soran, bana telefondan dualar eden Ali gardaş benden önce gitti…
Ali KILIÇ yok artık…
O Erzincan’ın Alisi… O Türk Milletinin delisi… O Ülkücülük ve Türkeş sevdalısı yürek yok artık…
Başta evlatlarının, ailesinin, yakınlarının, Sonra Şavak aşiretinin, Erzicanın, özelliklede ülküdaşlarının, Ülkücü camianın başı sağ olsun...
Allah sabırlar versin...
Güle güle Alim güle güle…
Ruhun şad, mekanın Cennet, makamın Firdevs olsun İnşallah…
Amin…
27 Kasım 2017,
Bad Homburg / Almanya
Ozan Arif
27 Kasım 2017
Bad Homburg / Almanya 
