O çok çileler gördü... Güldü...
O çok sıkıntılar gördü... Güldü...
Çok namertlikler gördü çok... Yine güldü...
Güldü... Güldü... Ve sonunda her fani gibi O da öldü...

Öldü ama Allah-u alem inanıyorum ki O yine gülüyordur...
Ancak arkada ağlayanlar bıraktı,
Acılar bıraktı... Dinmesi çok zor olan acılar...
O sadece kendi hanesinin deyil, binlerce evin acısı oldu...
Allah(cc) sevenlerine sabır versin.
Dünyada her şeyi bir gün acıyla kaybetmek için kazanıyoruz,

Malıda, mülküde, parayıda, puluda, makamıda, postuda...
Ve hatta dostu da...
İşte ben de bir dostu,
Bir dert ortağını, bir ağabeyi kayıp ettim...

Vatanıma hasret çekerken yanımda idi,
Vatanıma kavuşurken de yanımda oldu...

Şimdi ne desin Ozan Arif!
Sözün bittiği, acının başladığı yerde ne denir ki!?

Güle güle Enver Ağabey... Güle güle...

Ne pençelerinle elimi sıkıca tutuşun,
Ne de her tanıyanın aşina olduğu, o gülüşün aklımdan hiç çıkmayacak...

Mevlam Seni orada da gülenlerden eylesin.

Güle güle Enver Ağabey... Güle güle...
Sen selam söyleyeceklerini bilirsin!

22 Şubat 2013